ANNELİĞİMİN KARNE HAFTASI

    Bu hafta yavrularımızın karnelerinin yanında kendimize, anneliğimize de karne veriyoruz..tamam da insan kendine nasıl karne verebilir? Ben olsam hepsi pekiyi der geçerim.

    Geçer miyim?

    Bir bakalım..

    Bundan 15  sene önce evlenmeyi bile aklıma yatıramamışken, bir gün anne olacağımı hayallerime bile yaklaştırmadığım dönemlerde, anneliğin biz okuldan geldiğimizde evimizin içine sinen annemin kekinin kokusu sanıyordum.

   Ama Annelik başka bir şeymiş. Bunu bana  doktorum " senin tedavisiz çocuğun olmaz "dediğinde kalbime düşen ateşte anladım önce. Benim tercihimle anne olmamak başkaydı, anne olamamak başka. Bir kitapta okumuştum : " annelik kalbine düştüğü an başlar" diye, işte benim kalbime düşmüştü: artık ben bir anneydim. Sigarayı bırakmalı, daha çok spor yapmalı,daha düzenli bir hayata geçmeli, daha doğmamış bebeğime örnek olmalıydım. Macera böyle başladı. Her şey mutlu bir şekilde devam ediyordu ve düzenli. Sonunda bebeğim gelmeye karar verdi. Hala her şey toz pembe. Zor olan bir şey yok, hamilelik rahat geçiyor ya yeterli kanımca. 
    İlk sınavımı doğumda verdim. Çok bekledim normal yollarla gelsin diye, hep konuştum hep konuştum. Yanıldığım bir yer varmış: bebeğimle değil kendimle konuşmam gerekiyormuş. Sanırım burada pekiyi alamadım. her ne kadar ters olarak gelmeye kalksada ceylin prensesim doğumdan korkmuşum meğer çok sonraları anladım. 

     Eve geldik, iki gözü iki çeşme ağlayan bir lohusa, ben kızıma nasıl bakarım diye endişelenen bir yürek.       Giydiremem, soyduramam, çişi kaçar ağlarım,ceylin'im ağlar ben ağlarım ...derslerime de iyi çalışmışımdım oysa, raf raf kitaplar okumuştum. Birden o kitapların değil de kızımın okunması gerekliliğine aydım. O zaman acemilikten sıyrılmaya başladım. geceleri  iki saatte bir kalktım emzirdim. Benim O'na verebilece- ğim  en büyük hediye diye diye tam 2 sene geçirdim. İşte burada pekiyi aldım. 

   kızım için iyi olacağına inandığım her bilgiyi değerlendirdim, uyguladım, oyunlar oynadım, kitaplar okudum,şarkılar ezberledim, her öğününde ayrı yemek pişirdim, sokaklardan bir şey yemeyelim diye evde yapıp çıktım, işimi bıraktım eve döndüm, ev annesi oldum,bocaladım,  sabır nedir onu öğrendim, yazdım, okudum, paylaştım, arkadaşlar edindim, ağladım, sustum, kumdan kaleler çamurdan evler yaptım, dedim ya iyi olabileceğine inandığım şeyleri yaptım;her anne gibi.

   Şimdi bunlara bir not biçmek gerekiyorsa hala pekiyi diyemeyeceğim, hayatımın hiç bir yerinde diyeme-dim  çünkü, mutlaka daha iyisi vardır.

  Neyi iyi yapmadım onu söyleyebilirim diye düşünüyorum. O kadar çok ilgilendim ki onunla  nazlı ,niyazlı, azıcık da şımarık olmasını engelleyemedim. İşte burada zayıf aldım ve her yaz ikmale kalan öğrenci gibi şimdi bu zayıf notu düzeltmeye çalışıyorum. Ama her ne kadar nazlı da olsa hep mutlu,neşeli,cıvıl cıvıl bir kız çocuğu oldu ve bundan dolayı da karneme pekiyi'ler eklendi :) 

Bana kalsa karnemin hepsi pekiyi, çocuğu için en iyiyi isteyen tüm anneler gibi. :)

bu arada Ceylişiminde 1.sınıf 1.dönem karnesinin  hepsi çok iyi :)